In mijn levensfase van "rouw onder ogen zien en voelen" luister ik veel muziek en lees ik veel.

Soms pakt dat niet goed uit en kom ik dieper in mijn rouwput te zitten en een andere keer word ik een stukje opgetild
Weer een andere keer zet het me aan het denken (ja, nóg meer denken #zucht).

Deze week las ik in het boek "Het leven voltooien" van Ineke Visser en daar staat (pag. 21) :
In mijn ogen hangt troost sterk af van de vraag: in hoeverre heb je het "boek" met de overledene kunnen uitlezen?

Die zin knalde naar binnen om verschillende redenen:
Het boek van mijn ene broer is na 28 pagina's (jaren) blanko gebleven en is door zijn onverwachtse sterven niet goed uitgelezen met hem.
De boeken van mijn ouders heb ik -voor mijn gevoel- samen met ze kunnen uitlezen. Al wil je je ouders nooit kwijt.
In het boek van mijn andere broer zijn na 63 pagina's geen nieuw beschreven pagina's bijgekomen.

Ik vraag me sinds het lezen van bovenstaande zin af:

Hoeveel pagina's krijg ik nog? Ik heb er nu 63 en ik probeer ze (me) te laten lezen met mijn familie, vrienden en andere dierbaren om mij heen.
Wat geef ik mee als ik nog iets wil "schrijven"?

PS: Het lied Lichtstad met uw paarlen poorten troost me en dan m.n. de zin:
"Daar geen rouw meer en geen tranen in het nieuw Jeruzalem".
https://lnkd.in/e_NZjkZf

In mijn boeken zijn de pagina's van mijn leven tot nu toe te lezen.