De eerste dag van een nieuw jaar. Neem je herinneringen mee, ga dwars door je pijnen heen en kijk omhoog en om je heen.

Er zijn mensen die met je mee willen lopen. Het lopen op zích moeten we -en ik dus ook - zelf doen.

Maar Goddank ! zijn er mensen die met ons mee willen lopen, aan willen moedigen, met ons mee huilen en stilweg luisteren... en zó op deze manier, hoeven we geen nieuw begin te maken. Dat kán ook niet! Maar op deze manier kunnen we het DRAGEN en soms zelfs al omarmen. Omarmen in de trant van: dit hoort bij mij en zonder dit kan, wil en hoef ik niet verder, want dán zou ik een deel van mezelf achterlaten en DAT doet nog meer pijn.