HET LITTEKEN

In mijn linkerhand heb ik een litteken. Overgehouden aan een val toen ik een klein meisje was en op een stoel was geklommen. Toen ik daarvan dreigde af te vallen greep ik om mij heen en ….ik bleef met mijn hand haken achter een spijker in de muur. Dat is het enige nog wat ik weet. Of het pijn gedaan heeft? Ik denk van wel maar écht weten doe ik dat niet meer. Het litteken aan de binnenkant van mijn hand is het enige nog wat zichtbaar is en herinneringen oproept.

Ik heb nog meer littekens. Onzichtbaar voor mijn omgeving maar pijnlijk aanwezig voor mij.

Duidelijk voelbaar soms en aanwezig bij en in mij. Littekens duiden vaak op pijnlijke momenten in ons leven. Mag uw omgeving wéten van die pijnlijke momenten?

Het litteken in en van mijn hand : nee, daar heb ik niet zo veel moeite mee om dat aan anderen te laten zien. Maar al die andere littekens? Mag en laat ik die wel “zien”? In mijn leven heb ik (te) lang alles verborgen. Om mijn hand-litteken als voorbeeld te gebruiken: Ik hield mijn hand dicht in een gebalde vuist : voor niemand zichtbaar. Oók niet voor mijzelf.

Later opende ik mijn hand wat , maar hield hem nog omgekeerd cq onzichtbaar voor de ander liggen.

Zelf mocht en kon ik er al wat voorzichtig bij, maar het was nog te pijnlijk of eng zo u wilt, om helemaal open te zijn.

Nu, durf ik vaker te spreken over mijn pijnlijke littekens en door mijn hand en hart open te leggen, kan de wond beter genezen en begrijpen mensen soms beter waarom ik iets wel of niet doe.
Kwetsbaar zijn en je open stellen is een genezingsproces.
Gaat het litteken dan weg?
Nee! Maar de huid – het leven- eromheen wordt draaglijker.

Ieder mens heeft zijn eigen “littekens” en gaat ‘getekend’ door het leven.
Als we elkaar de open hand toereiken wordt het leven als een knoestige eik, vol butsen (littekens) maar stevig gegrond!